اندرین بود او که الهام آمدش

کشف شد این مشکلات از ایزدش

کو بگفتت در کمان تیری بنه

کی بگفتندت که اندر کش تو زه

او نگفتت که کمان را سخت کش

در کمان نه گفت او نه پر کنش

از فضولی تو کمان افراشتی

صنعت قواسیی بر داشتی

ترک این سخته کمانی رو بگو

در کمان نه تیر و پریدن مجو

چون بیفتد بر کن آنجا می طلب

زور بگذار و بزاری جو ذهب

آنچ حقست اقرب از حبل الورید

تو فکنده تیر فکرت را بعید

ای کمان و تیرها بر ساخته

صید نزدیک و تو دور انداخته

هرکه دوراندازتر او دورتر

وز چنین گنجست او مهجورتر

فلسفی خود را از اندیشه بکشت

گو بدو کوراست سوی گنج پشت

گو بدو چندانک افزون می دود

از مراد دل جداتر می شود

جاهدوا فینا بگفت آن شهریار

جاهدوا عنا نگفت ای بی قرار

هم چو کنعان کو ز ننگ نوح رفت

بر فراز قلهٔ آن کوه زفت

هرچه افزون تر همی جست او خلاص

سوی که می شد جداتر از مناص

هم چو این درویش بهر گنج و کان

هر صباحی سخت تر جستی کمان

هر کمانی کو گرفتی سخت تر

بود از گنج و نشان بدبخت تر

این مثل اندر زمانه جانی است

جان نادانان به رنج ارزانی است

زانک جاهل ننگ دارد ز اوستاد

لاجرم رفت و دکانی نو گشاد

آن دکان بالای استاد ای نگار

گنده و پر کزدمست و پر ز مار

زود ویران کن دکان و بازگرد

سوی سبزه و گلبنان و آب خورد

نه چو کنعان کو ز کبر و ناشناخت

از که عاصم سفینهٔ فوز ساخت

علم تیراندازیش آمد حجاب

وان مراد او را بده حاضر به جیب

ای بسا علم و ذکاوات و فطن

گشته ره رو را چو غول و راه زن

بیشتر اصحاب جنت ابلهند

تا ز شر فیلسوفی می رهند

خویش را عریان کن از فضل و فضول

تا کند رحمت به تو هر دم نزول

زیرکی ضد شکستست و نیاز

زیرکی بگذار و با گولی بساز

زیرکی دان دام برد و طمع و گاز

تا چه خواهد زیرکی را پاک باز

زیرکان با صنعتی قانع شده

ابلهان از صنع در صانع شده

زانک طفل خرد را مادر نهار

دست و پا باشد نهاده بر کنار